問い）
The school of political history that emerged in the 1960’s and 1970’s sought to go beyond the traditional focus of political historians on leaders and government institutions by examining directly the political practices of ordinary citizens. Like the old approach, however, this new approach excluded women. The very techniques these historians used to uncover mass political behavior in the nineteenth-century United States – quantitative analyses of election returns, for example – were useless in analyzing the political activities of women, who were denied the vote until 1920.
By redefining “political activity,” historian Paula Baker has developed a political history that includes women. She concludes that among ordinary citizens, political activism by women in the nineteenth century prefigured trends in twentieth-century politics. Defining “politics” as “ any action taken to affect the course of behavior of government or of the community,” Baker concludes that, while voting and holding office were restricted to men , women in the nineteenth century organized themselves into societies committed to social issues such as temperance and poverty. In other words, Baker contends, women activists were early practitioners of nonpartisan, issue-oriented politics and thus were more interested in enlisting lawmakers, regardless of their party affiliation, on behalf of certain issues than in ensuring that one party or another won an election. In the twentieth century, more men drew closer to women’s ideas about politics that Baker sees women as having pioneered.
Google 翻訳（日））
1960年代から1970年代にかけて登場した政治史学学校は、一般市民の政治的実践を直接調べることによって、指導者や政府機関に対する政治的歴史家の伝統的な焦点を超えようとした。しかし、古いアプローチのように、この新しいアプローチは女性を除外しました。 1920年まで投票を拒否された女性の政治活動を分析するにあたり、これらの歴史家が19世紀アメリカの大衆政治行動を明らかにするために使った技術 - たとえば選挙リターンの定量分析 - は役に立たなかった。
「政治活動」を再定義することによって、歴史家ポーラ・ベイカーは女性を含む政治史を発展させました。彼女は、普通の市民の中で、19世紀の女性の政治的行動は、20世紀の政治における傾向を予感させたと結論づけている。ベーカー氏は、「政治」を「政府や地域社会の行動過程に影響を及ぼすために取られた行動」と定義し、投票と就任は男性に限られていたが、19世紀の女性は社会問題に取り組む社会例えば、節減や貧困など。言い換えれば、女性活動家は、非党派問題志向の政治家の早期開業者であり、したがって、ある当事者または別の人が選挙で勝利したことを保証することよりも、党の関係にかかわらず議員を募集することに興味があった。 20世紀には、ベイカーが女性をパイオニアとして見ていた政治に関する女性のアイデアに、より多くの男性が近づいた。
Google 翻訳（西））
La escuela de historia política que surgió en los años sesenta y setenta trató de ir más allá del enfoque tradicional de los historiadores políticos sobre los líderes e instituciones gubernamentales examinando directamente las prácticas políticas de los ciudadanos comunes. Sin embargo, al igual que el viejo enfoque, este nuevo enfoque excluía a las mujeres. Las técnicas mismas utilizadas por estos historiadores para descubrir el comportamiento político de masas en los Estados Unidos del siglo XIX -cuantitativos de los retornos electorales, por ejemplo- fueron inútiles en el análisis de las actividades políticas de las mujeres, a quienes se les negó el voto hasta 1920.
Al redefinir la "actividad política", la historiadora Paula Baker ha desarrollado una historia política que incluye a las mujeres. Ella concluye que entre los ciudadanos comunes, el activismo político de las mujeres en el siglo XIX prefiguró las tendencias de la política del siglo XX. Baker concluye que si bien la votación y el ejercicio de funciones se limitaban a los hombres, las mujeres del siglo XIX se organizaron en sociedades dedicadas a cuestiones sociales Tales como la templanza y la pobreza. En otras palabras, Baker sostiene que las activistas de las mujeres eran primeras practicantes de políticas no partidistas y orientadas a cuestiones y, por lo tanto, estaban más interesadas en alistar a los legisladores, independientemente de su afiliación partidista, en nombre de ciertas cuestiones que asegurarse de que uno u otro ganara una elección . En el siglo XX, más hombres se acercaron a las ideas de las mujeres acerca de la política que Baker ve a las mujeres como pioneras.
Google 翻訳（仏））
L'école d'histoire politique qui a émergé dans les années 1960 et 1970 a cherché à aller au-delà de l'orientation traditionnelle des historiens politiques sur les dirigeants et les institutions gouvernementales en examinant directement les pratiques politiques des citoyens ordinaires. Comme l'ancienne approche, cependant, cette nouvelle approche excluait les femmes. Les techniques mêmes que ces historiens utilisaient pour révéler le comportement politique de masse aux États-Unis du dix-neuvième siècle - les analyses quantitatives des retombées électorales, par exemple - étaient inutiles dans l'analyse des activités politiques des femmes, qui se sont vu refuser le vote jusqu'en 1920.
En redéfinissant «l'activité politique», l'historienne Paula Baker a développé une histoire politique qui inclut les femmes. Elle conclut que parmi les citoyens ordinaires, l'activisme politique par les femmes au dix-neuvième siècle préfigure les tendances de la politique du vingtième siècle. Définir la «politique» comme «toute mesure prise pour influer sur le comportement du gouvernement ou de la communauté», conclut Baker, alors que le vote et le déroulement du mandat étaient réservés aux hommes, les femmes au dix-neuvième siècle se sont organisées en sociétés engagées dans des affaires sociales Tels que la tempérance et la pauvreté. En d'autres termes, affirme Baker, les femmes militantes étaient des praticiennes précoces de la politique non partisane et axée sur les enjeux et étaient donc plus intéressées à recruter des législateurs, indépendamment de leur appartenance à un parti, au nom de certaines questions que de faire en sorte qu'une partie ou une autre ait remporté une élection . Au vingtième siècle, plus d'hommes se sont rapprochés des idées des femmes sur la politique que Baker considère les femmes comme des pionnières.
Google 翻訳（伊））
La scuola di storia politica che è emersa negli anni '60 e '70 ha cercato di andare oltre la meta tradizionale degli storici politici sui leader e le istituzioni governative esaminando direttamente le pratiche politiche dei cittadini comuni. Come il vecchio approccio, tuttavia, questo nuovo approccio escludeva le donne. Le stesse tecniche che questi storici avevano usato per scoprire il comportamento politico di massa negli Stati Uniti del XIX secolo, per esempio, le analisi quantitative dei ritorni elettorali erano inutili nell'analizzare le attività politiche delle donne, alle quali si è negato il voto fino al 1920.
Redefining "attività politica", lo storico Paula Baker ha sviluppato una storia politica che include le donne. Conclude che tra i cittadini ordinari, l'attivismo politico delle donne nel XIX secolo ha prefigurato le tendenze della politica del ventesimo secolo. Definendo "la politica" come "qualsiasi azione intrapresa per influenzare il corso del comportamento del governo o della comunità", Baker conclude che mentre il voto e la presidenza sono stati limitati agli uomini, le donne nel XIX secolo si sono organizzate in società impegnate a problemi sociali Come la temperanza e la povertà. In altre parole, afferma Baker, le attiviste femminili erano praticanti privi di politiche non parziali e orientate ai temi e quindi erano più interessati ad arruolare i legislatori, indipendentemente dall'affiliazione dei partiti, per conto di determinate questioni, piuttosto che assicurare che una delle due parti abbia vinto un'elezione . Nel ventesimo secolo, più uomini si avvicinavano alle idee femminili sulla politica che Baker vede le donne come pioniere.
Google 翻訳（独））
Die Schule der politischen Geschichte, die in den 1960er und 1970er Jahren entstand, suchte über den traditionellen Fokus der politischen Historiker auf Führer und Regierungsinstitutionen hinaus, indem sie direkt die politischen Praktiken der einfachen Bürger untersuchte. Wie der alte Ansatz, aber dieser neue Ansatz ausgeschlossen Frauen. Die Techniken, die diese Historiker in den Vereinigten Staaten des 19. Jahrhunderts aufdeckten, waren die natio- nalen politischen Verhaltensweisen in den neunzehnten Jahrhunderts - die quantitativen Analysen der Wahlrenditen - waren nutzlos bei der Analyse der politischen Aktivitäten von Frauen, denen die Abstimmung bis 1920 verweigert wurde.
Durch die Neudefinition von "politischer Aktivität" hat die Historikerin Paula Baker eine politische Geschichte entwickelt, die Frauen umfasst. Sie schließt, dass bei den gewöhnlichen Bürgern der politische Aktivismus der Frauen im 19. Jahrhundert die Trends der Politik des 20. Jahrhunderts vorstellte. Die "Politik" als "jede Aktion, die getroffen wurde, um den Verlauf des Verhaltens der Regierung oder der Gemeinschaft zu beeinflussen", schließt Baker, dass während der Abstimmung und das Amt auf Männer beschränkt waren, organisierten sich Frauen im 19. Jahrhundert in Gesellschaften, die sich für soziale Fragen einsetzen Wie Mäßigkeit und Armut. Mit anderen Worten: Baker behauptet, dass Frauen-Aktivisten frühzeitig Praktizierende von nicht-partisanischen, ausgabenorientierten Politikern waren und deshalb mehr daran interessiert waren, den Gesetzgebern, unabhängig von ihrer Parteizugehörigkeit, im Namen bestimmter Fragen zu begegnen, als dass eine Partei oder eine andere eine Wahl gewann . Im zwanzigsten Jahrhundert näherten sich mehr Männer den Ideen der Frauen über die Politik, die Baker Frauen als Pionier gesehen hat.
Google 翻訳（露））
Школа политической истории, которая возникла в 1960-х и 1970-х годах, стремилась выйти за пределы традиционного фокуса политических историков о лидерах и государственных учреждениях, непосредственно изучая политические практики простых граждан. Однако, как и старый подход, этот новый подход исключал женщин. Те методы, которые эти историки использовали для раскрытия массового политического поведения в Соединенных Штатах Америки в девятнадцатом веке - например, количественный анализ результатов выборов, оказались бесполезными при анализе политической деятельности женщин, которым было отказано в голосовании до 1920 года.
Пересматривая «политическую деятельность», историк Пола Бейкер развил политическую историю, включающую женщин. Она приходит к выводу, что среди простых граждан политическая активность женщин в девятнадцатом веке предвосхитила тенденции в политике двадцатого века. Определяя «политику» как «любое действие, предпринятое для того, чтобы повлиять на поведение правительства или общества», Бейкер приходит к выводу о том, что в то время как голосование и прием на работу были ограничены мужчинами, женщины в девятнадцатом веке организовывались в общества, приверженные социальным проблемам Таких как умеренность и нищета. Другими словами, Бейкер утверждает, что женщины-активисты были ранними практиками беспристрастной, ориентированной на вопросы политики и, таким образом, были более заинтересованы в привлечении законодателей независимо от их партийной принадлежности от имени определенных вопросов, чем в обеспечении того, чтобы одна из сторон или другой побеждала на выборах , В двадцатом веке больше мужчин приблизилось к идеям женщин в отношении политики, которые Бейкер видит в женщинах пионерами.
Google 翻訳（中））
1960年代和1970年代出现的政治史学派试图通过直接研究普通公民的政治做法，超越政治史学家对领导和政府机构的传统重点。然而，像旧的方法一样，这种新方法排除了妇女。这些历史学家曾经用来揭露十九世纪美国的群众政治行为的技巧 - 例如，对选举回报的定量分析 - 在分析直到1920年才被否决的妇女的政治活动中是无用的。
历史学家保拉•贝克（Paula Baker）通过重新界定“政治活动”，制定了包括妇女在内的政治历史。她得出结论，在普通公民中，十九世纪妇女的政治行动主义预示着二十世纪政治的趋势。贝克认为，“政治”定义为“为影响政府或社区行为的行为而采取的任何行动”，而在十九世纪，妇女在投票和任职期间都被限制在社会问题上例如节制和贫穷。换句话说，贝克认为，女性活动家是早期从事无党派，面向问题的政治工作者，因此更多的是有意争取立法者，无论他们的党派属于什么，代表某些问题，而不是确保一方或另一方赢得选举。在二十世纪，更多的男人更接近女性关于政治的想法，贝克认为妇女是开创性的。
Google 翻訳（アラビア））
سعت مدرسة التاريخ السياسي التي ظهرت في الستينيات والسبعينيات إلى تجاوز التركيز التقليدي للمؤرخين السياسيين على القادة والمؤسسات الحكومية من خلال دراسة مباشرة للممارسات السياسية للمواطنين العاديين. غير أن هذا النهج الجديد، شأنه شأن النهج القديم، يستبعد المرأة. إن التقنيات التي استخدمها المؤرخون في كشف السلوك السياسي الجماهيري في الولايات المتحدة في القرن التاسع عشر - التحليلات الكمية لعائدات الانتخابات - على سبيل المثال - كانت غير مجدية في تحليل الأنشطة السياسية للمرأة التي حرمت من التصويت حتى عام 1920.
من خلال إعادة تعريف "النشاط السياسي"، وضعت المؤرخ بولا بيكر تاريخا سياسيا يشمل النساء. وتخلص إلى أن النشاط السياسي الذي قامت به المرأة في القرن التاسع عشر، بين المواطنين العاديين، كان قد أدى إلى ظهور اتجاهات في السياسة في القرن العشرين. ويحدد بيكر أن "السياسة" هي "أي إجراء يتخذ للتأثير على مسار سلوك الحكومة أو المجتمع"، ويخلص إلى أنه في حين أن التصويت وممارسة المنصب مقتصرا على الرجال، فإن النساء في القرن التاسع عشر نظمن أنفسهن في مجتمعات ملتزمة بالقضايا الاجتماعية مثل التفاوت والفقر. وبعبارة أخرى، يدعي بيكر أن النشطاء كانن من أوائل ممارسي السياسة غير الحزبية والموجهة نحو القضايا، وبالتالي كانوا أكثر اهتماما بتجنيد المشرعين، بغض النظر عن انتماءاتهم الحزبية، نيابة عن قضايا معينة أكثر من ضمان فوز حزب أو آخر بانتخابات . في القرن العشرين، اقتربت المزيد من الرجال من أفكار النساء حول السياسة التي يرى بيكر أن المرأة رائدة فيها
Google 翻訳（タイ））
โรงเรียนของประวัติศาสตร์การเมืองที่เกิดขึ้นในปีพศ. 2503 และปีพ. ศ. 2513 ได้พยายามที่จะให้ความสำคัญกับนักประวัติศาสตร์การเมืองเกี่ยวกับผู้นำและสถาบันของรัฐบาลโดยการตรวจสอบการปฏิบัติทางการเมืองของพลเมืองสามัญ เช่นเดียวกับแนวทางเดิมวิธีการใหม่นี้ไม่รวมผู้หญิง เทคนิคที่นักประวัติศาสตร์เหล่านี้ใช้ในการค้นพบพฤติกรรมทางการเมืองแบบมวลชนในศตวรรษที่สิบเก้าของสหรัฐฯ - การวิเคราะห์เชิงปริมาณของผลตอบแทนการเลือกตั้งเช่น - ไร้ประโยชน์ในการวิเคราะห์กิจกรรมทางการเมืองของผู้หญิงที่ถูกปฏิเสธการโหวตจนถึงปีพ. ศ. 2463
นักประวัติศาสตร์ Paula Baker ได้สร้างประวัติศาสตร์ทางการเมืองที่มีผู้หญิง เธอสรุปได้ว่าในหมู่ประชาชนทั่วไปการเคลื่อนไหวทางการเมืองโดยผู้หญิงในศตวรรษที่สิบเก้าที่กำหนดไว้ล่วงหน้าแนวโน้มในการเมืองในศตวรรษที่ยี่สิบ "การเมือง" เป็น "การดำเนินการใด ๆ ที่ส่งผลต่อพฤติกรรมของรัฐบาลหรือชุมชน" เบเคอร์สรุปว่าในขณะที่การลงคะแนนเสียงและการถือครองสำนักงานถูก จำกัด ไว้สำหรับผู้ชายผู้หญิงในศตวรรษที่สิบเก้าจัดตัวเองเข้าสู่สังคมที่มุ่งมั่นในประเด็นทางสังคม เช่นความพอประมาณและความยากจน กล่าวอีกนัยหนึ่งเบเคอร์เชื่อว่าผู้หญิงเป็นนักกิจกรรมทางการเมืองซึ่งเป็นพรรคการเมืองที่เน้นประเด็นปัญหาและมีความสนใจในการสมัครสมาชิกพรรคการเมืองโดยไม่คำนึงว่าจะมีพรรคใดสังกัดในนามของประเด็นบางอย่างมากกว่าที่จะมั่นใจได้ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหรืออีกฝ่ายหนึ่งจะได้รับเลือกตั้ง . ในศตวรรษที่ยี่สิบมีผู้ชายเข้ามาใกล้ความคิดเห็นของผู้หญิงมากขึ้นเกี่ยวกับการเมืองว่าเบเกอร์มองว่าผู้หญิงเป็นผู้บุกเบิก
Sekolah sejarah politik yang muncul pada tahun 1960an dan 1970an berusaha melampaui fokus tradisional sejarawan politik pada para pemimpin dan institusi pemerintah dengan memeriksa langsung praktik politik warga biasa. Seperti pendekatan lama, bagaimanapun, pendekatan baru ini mengecualikan wanita. Teknik yang digunakan para sejarawan untuk mengungkap perilaku politik massal di Amerika Serikat abad kesembilan belas - analisis kuantitatif tentang hasil pemilihan, tidak berguna dalam menganalisis aktivitas politik perempuan, yang menolak pemungutan suara sampai tahun 1920.
Dengan mendefinisikan ulang "aktivitas politik," sejarawan Paula Baker telah mengembangkan sebuah sejarah politik yang mencakup perempuan. Dia menyimpulkan bahwa di antara warga biasa, aktivisme politik oleh wanita di abad kesembilan belas mempelopori tren pada politik abad ke-20. Mendefinisikan "politik" sebagai "tindakan yang diambil untuk mempengaruhi tingkah laku pemerintahan atau masyarakat," Baker menyimpulkan bahwa, sementara pemungutan suara dan pemasyarakatan dibatasi pada laki-laki, perempuan di abad kesembilan belas mengatur diri mereka ke dalam masyarakat yang berkomitmen pada isu-isu sosial. Seperti kesederhanaan dan kemiskinan. Dengan kata lain, Baker berpendapat, aktivis perempuan adalah praktisi awal dari politik non-partisan dan berorientasi pada isu dan karenanya lebih tertarik untuk mendaftarkan anggota parlemen, terlepas dari afiliasi partai mereka, atas nama isu-isu tertentu daripada memastikan bahwa satu partai atau pihak lain memenangkan sebuah pemilihan . Pada abad ke-20, lebih banyak pria semakin dekat dengan gagasan perempuan tentang politik bahwa Baker melihat perempuan telah dirintis.
Trường phái lịch sử chính trị nổi lên vào những năm 1960 và 1970 đã cố gắng vượt xa tầm quan trọng truyền thống của các nhà sử học chính trị đối với các nhà lãnh đạo và các cơ quan chính phủ bằng cách kiểm tra trực tiếp thực tiễn chính trị của người dân bình thường. Giống như cách tiếp cận cũ, cách tiếp cận mới này đã loại trừ phụ nữ. Các kỹ thuật mà các nhà sử học này sử dụng để khám phá những hành vi chính trị phổ biến ở Hoa Kỳ thế kỷ 19 như phân tích định lượng về lợi nhuận bầu cử, chẳng ích gì trong việc phân tích các hoạt động chính trị của phụ nữ, những người đã bị bỏ phiếu cho đến năm 1920.
Bằng cách xác định lại "hoạt động chính trị", nhà sử học Paula Baker đã phát triển một lịch sử chính trị bao gồm phụ nữ. Bà kết luận rằng trong số những công dân bình thường, hoạt động chính trị của phụ nữ trong thế kỷ XIX đã định hình các xu hướng trong chính trị thế kỷ XX. Baker kết luận rằng, trong khi bầu cử và giữ chức vụ chỉ giới hạn ở nam giới, phụ nữ trong thế kỷ XIX đã tự tổ chức thành những xã hội cam kết các vấn đề xã hội Chẳng hạn như bình tĩnh và nghèo đói. Nói cách khác, bà Baker cho rằng, các nhà hoạt động nữ là những người đầu tiên của chính trị phi đảng phái, theo định hướng vấn đề và do đó quan tâm nhiều hơn đến việc tuyển dụng các nhà lập pháp, bất kể đảng của họ thay mặt cho một số vấn đề nào đó hơn là đảm bảo rằng một bên hoặc bên kia đã giành được một cuộc bầu cử . Vào thế kỷ XX, nhiều người đàn ông đã gần gũi hơn với ý tưởng của phụ nữ về chính trị mà Baker cho rằng phụ nữ đã đi tiên phong.
Google 翻訳（マレー））
Sekolah sejarah politik yang muncul dalam tahun 1960-an dan 1970-an dicari melampaui tumpuan tradisional ahli sejarah politik ke atas pemimpin dan institusi kerajaan dengan memeriksa secara langsung amalan politik rakyat biasa. Seperti pendekatan lama, bagaimanapun, pendekatan baru ini tidak melibatkan wanita. Teknik-teknik yang sangat ahli sejarah ini digunakan untuk mendedahkan tingkah laku massa politik di Amerika Syarikat abad kesembilan belas - analisis kuantitatif bagi keputusan pilihan raya, sebagai contoh - tidak berguna dalam menganalisis aktiviti politik wanita, yang dinafikan undi sehingga tahun 1920.
Dengan mentakrifkan semula "aktiviti politik," sejarah Paula Baker telah membangunkan sejarah politik yang termasuk wanita. Dia membuat kesimpulan bahawa di kalangan rakyat biasa, aktivisme politik oleh wanita pada abad kesembilan belas yang digambarkan trend dalam politik abad kedua puluh. Mentakrifkan "politik" sebagai "apa-apa tindakan diambil untuk menjejaskan perjalanan tingkah laku kerajaan atau masyarakat," Baker menyimpulkan bahawa, manakala mengundi dan memegang jawatan terhad kepada lelaki, wanita pada abad kesembilan belas dianjurkan diri mereka ke dalam masyarakat komited untuk isu-isu sosial seperti kesederhanaan dan kemiskinan. Dalam erti kata lain, Baker menegaskan, aktivis wanita pengamal awal nonpartisan, politik berorientasikan isu dan dengan itu lebih berminat dengan penggubal undang-undang mendaftar, tanpa mengira fahaman parti mereka, bagi pihak sesuatu isu dari dalam memastikan satu pihak atau yang lain memenangi pilihan raya . Pada abad kedua puluh, lebih ramai lelaki menarik lebih dekat dengan idea wanita tentang politik yang Baker melihat wanita sebagai telah merintis.
